Pacjent, który jest kwalifikowany do programu terapeutycznego leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejącego zapalenia jelita grubego musi mieć wykonany szereg badań – laboratoryjnych, radiologicznych oraz endoskopowych.  

Wyłonienie stomii nie jest ani rutynowym, ani tym bardziej obowiązkowym elementem postępowania chirurgicznego u pacjentów z przetoką okołoodbytniczą w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna. Chciałbym to z całą mocą podkreślić, ponieważ część chorych unika wizyty u lekarza i opóźnia właściwe leczenie, właśnie z obawy przed stomią. 

Duża skłonność do remisji i nawrotów oraz uszkodzenie tkanek w następstwie zapalenia  to znamienne cechy przetoki odbytu o etiologii „crohnowskiej”  sprawiające, że leczenie jest wieloetapowe i wymaga interdyscyplinarnej opieki.

Przetoka odbytu to patologiczny kanał łączący odbyt lub końcowy odcinek odbytnicy ze skórą. Przetoka może powstać spontanicznie w następstwie zapalenia gruczołów przyodbytniczych, wówczas mówimy o tzw. etiologii kryptogladularnej lub też być jednym z objawów chorób zapalnych jelit przede wszystkim choroby Leśniowskiego-Crohna.

Kiedy pacjent słyszy diagnozę – nieswoista choroba zapalna jelit – wszystko zaczyna się układać w całość. Okazuje się, że powracający ból brzucha nie jest zwyczajnym bólem.

Choroba Leśniowskiego–Crohna (ChLC) to przewlekła choroba zapalna, należąca do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit, w przebiegu której może dochodzić do zajęcia procesem chorobowym całej ściany przewodu pokarmowego. 

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) należy do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit (NChZJ), do których zalicza się również chorobę Leśniowskiego–Crohna (ChLC). „Nieswoiste” to słowo klucz, oznacza bowiem coś niecharakterystycznego, a takie właśnie są NChZJ, których objawy czasem łatwo pomylić z zupełnie innymi schorzeniami.

Komórki macierzyste są źródłem, z którego generowane są inne komórki pełniące wyspecjalizowane funkcje w organizmie. Stanowią one swoisty system naprawczy organizmu. 

Porozmawiajmy o ▼Ninlaro (iksazomib) raz jeszcze – rozmowa prof. dr hab. n. med. Lidii Gil i dr hab. n. med. Dominika Dytfelda